Kayak tour The Blue Rocks

Om 9 uur staat er een zee-kayaktocht op het program, van 4 uurtjes incl. snackbreak.

Bijtijds op dus en on the road again. Het is een kwartiertje rijden en de vergezichten vanuit de auto doen veel goeds beloven.

We zijn de enige twee vanochtend en hebben dus een private tour 😊

Het zijn snelle of in elk geval smalle boten en de ter waterlating vergt het een en ander van onze core stabilities. Maar we drijven nog en gaan op pad. Het is werkelijk waar weergaloos mooi. We varen tussen allerlei eilandjes door en zien rechts van ons in de verte de enorme branding van de oceaan.

Het beroemde tallship The Bluenose zien we de oceaan opvaren. The Bluenose 1 was jarenlang het snelste schip in haar klasse. Tot ze in 1946 verging... Nu is er een The Bluenose 2, die volgens onze guide stiekem al The Bluenose 3 is, haha.

Vroeger woonden er permanent mensen op de eilandjes en voor hen zijn ze ooit voorzien van elektriciteit - via palen en door het water. Dure grap, want inmiddels wonen er nog maar een paar families en alleen zomers.

Na een korte tussenstop met een mooi verhaal over clandestiene rum en een oma die in haar schommelstoel boven het luik met vaten zat, sla ik bijna om als we weer wegvaren. M’n peddel blijft hangen terwijl ik net achteromkijk - Holy shit, dat mag niet gebeuren en gelukkig weet ik me nog net overeind te houden. Nu maken we een doorsteek over een open stuk water en gaan we jonge seals zien. Eerst eentje, dan vier en dan al snel een heel stel en aan alle kanten. Ze zijn nieuwsgierig en komen ver het water uit om ons goed te kunnen zien. En ze maken best vreemde hoestgeluiden. Erg leuk.

Na de snackbreak op een eilandje van echte blue rock, peddelen we rustig terug richting haventje. Het is vloed geworden en alle goudkleurige zeegrassen langs de rotsen zijn nu onder water. Inmiddels peddelen we pittig door, want we hebben een behoorlijke headwind opeens. Maar we made it en het was echt een supertocht, zo mooi, echt onvoorstelbaar.

Na dit intermezzo vervolgen we onze route naar Kejimkujik Park. Niet uit te spreken natuurlijk en in de volksmond heet het Keji (catchi) Park.

De wegen op Nova Scotia zijn bijna overal slecht, maar de uitzichten mooi. Niet overwhelming op de manier van British Colombia of sommige delen van de Yukon, maar meer een soort van ingetogen prachtig. 

Google wil ons per se over een dirt road laten rijden, het eerste gebod negeren we, maar de tweede keer draaien we toch de gravel road maar op. Zonder te weten hoe ver en hoe slecht. Beiden vallen gelukkig mee en na een km of 10 komen we weer op de gewone weg uit. Op de grotere wegen worden zulke paden Hidden Drive way’s genoemd. Watch out – Hidden drive way ahead.

Eenmaal op de Campground aangekomen, lopen we nog een klein rondje langs het meer, verbazen we ons over de enorme, gloedjenieuwe toiletgebouwen (op de deuren staat zelfs in braille aangegeven of iets een douche of wc is...) en rollen we weer bijtijds ons mandje in, want morgen gaan we, jazeker, weer een potje kayakken 😊