En route naar Whycocomagh

Peter staat vroeg op om de sunrise uit de oceaan te fotograferen en dat levert hele mooie plaatjes op. En ik dacht, was ik nou toch naar meegegaan, haha!

Onderweg stoppen we bij het wifipoint dat ook op Cabot Trail routemap staat aangegeven. Het is bij een shop annex piepklein coffee barretje. We kopen een cookie en een fles chocomel en vragen of we de wifi mogen gebruiken. Dat mag. Buiten lukt niet dus terug naar binnen en een koffietje besteld. Het internet is supertraag, maar we krijgen de 3 nieuwe verhalen en bijbehorende foto’s online. Ondertussen loopt de bar vol met ouwe mannen. Het stikt hier overal van de pensionado’s.  En allemaal zo jong nog. Ze zitten in een kringetje en lullen onafgebroken. Uiteraard een kleine chitchat heen en weer, altijd leuk. 

Na deze uploadklus gaan we weer op pad. De kabelbaan wandeling schrappen we van het program. Het oogt als niet meer dan een babyhellinkje en een heen en weertje kost maar liefst 110 dollar ex tax Beetje gortig...

We rijden verder langs de kust, met machtig mooie vergezichten en stoppen bij het plaatsje Baddeck.

Iets meer leven hier - langs de zeearm van Bras d’Or. Zeilboten, toeristen prachtige huizen. We kopen voorraad voor onze laatste 4 dagen en gaan lunchen aan het water. Het waait vandaag, maar het lijkt bijna een mistral, een vreemde gewaarwording.

Bij The Freight Shed ga ik voor de lobster roll, geen idee hoe die eruit gaat zien. Er staat geen prijs op de kaart, maar dat komt vast goed. Peter gaat voor de burger met alles erop en eraan. Zijn lekkerste burger tot nu toe. Mijn lobster roll is een prima broodje lobster, beetje sla erbij met gekarameliseerde walnoten en rozijnen. Lekker!

De bill komt eraan en daar staat de prijs wel op, mijn broodje lobster kost maar liefst 48 dollar. Peter z’n broodje burger 18 dollar. De volgende keer toch maar even informeren hoe of wat 😊

We zijn er bijna, nog 30 km, met nog een tussenstop bij Big Spruce Brewing. Ook deze brewery is weer echt een leuke plek. En al die blikjes zijn steeds zo grappig en de namen minstens zo.

Op de campground krijgen alle weggetjes net een dikke laag zoab, maar met een ommetje komen we toch bij onze plek aan, met uitzicht over het water.

Meteen pakken we de poles en gaan we naar de trail die vlakbij loopt, de Salt Mountain trail.

Die begint lieflijk over een graspad, maar binnen de korstte keren staan er waarschuwingsborden dat deze door scouts gemaakte trail rugged is en dat sticks absoluut recommended zijn. Die hebben we bij ons, maar evengoed is het een hell of een job om bijna rechtstreeks een berg op te lopen. Maar als altijd is het uitzicht meer dan de moeite waard. Terug is gelukkig een stuk makkelijker en we komen weer heel aan bij de camper.

Ons Big Spruce biertje hebben we dik verdiend.

En Peter heeft net op weg naar de washroom waarschijnlijk zijn eerste coyote encounter gehad. In het donker moeilijk te zien in het schijnsel van z’n zaklamp, maar die glinsterende ogen zaten op coyote hoogte en zo bewoog het dier ook. Er wordt hier volop voor deze animals gewaarschuwd, want een paar weken terug zijn er een paar aanvallen op fietsers geweest. De coyote van Peter maakt gelukkig dat hij wegkomt 😊